Μες το μυαλό μου στιγμές κι αναμνήσεις σκαλίζω,
της μορφής σου το άρωμα για να νιώσω κοντά μου,
μα κάπου μες τη δίνη της ομίχλης ξεμακραίνεις.
Σαν δυο νήματα που πλέκονται παράλληλα.
Μπροστά το άγραφτο, κι εγώ να ψηλαφίζω
τ' αποτυπώματα που αφήσαμε στην άμμο.
Κλείνω τα μάτια και το σκοτάδι σε φέρνει κοντά μου.
Σου στέλνω ένα χαμόγελο γλυκό
μαζί σου να 'ναι πάντα,
το μυαλό και τη ψυχή μου εκεί να συντροφεύει...
