"It's our ignorance that keeps us up to pace..."

Ύπουλος ο Δούρειος Ίππος της συνήθειας, κολοσσός μιας ρουτίνας που οδηγεί σ' αδιέξοδα, σαν να βλέπω ξανά την ίδια παλιά ταινία.
Κι ο χρόνος; Πάντα ακάθεκτος, τρέχει βιαστικός χαράζοντας τα χνάρια του στα πρόσωπα. Αυτές οι χαρακιές ξέρεις, σαν σωροί από αναμνήσεις σε κάθε αντικατοπτρισμό τους σε μεταφέρουν- σαν μηχανή του χρόνου - σε δάκρυα, γελοκλάματα και χαρές...

Είναι κι αυτό το μονότονο βουητό της τάξης, που στρώνει διάβα στα ξύπνια όνειρά μου...

Το εδώ πουθενά...

"....Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν
και οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο που λιώνει

Να ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν
σε θέλει και η νύχτα
σαν μέρα που λάμπει
και φέρνει τον κόσμο ξανά

Να ρθείς να με βρείς
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
χαρά δεν ζητώ και ούτε λύπη αντέχω
εσένα δεν έχω εδώ ..."

"άραγες να 'ναι η μοναξιά σ' όλους τους κόσμους ίδια;"

Χαίρε...

Χαίρε μεγάλε Δία με τους αητούς σου! Χαίρε και σ' αυτούς, που πέταξαν στα πέρατα της Γης,μέχρι να βρουν τον ομφαλό της στους Δελφούς.
Πώς τα κατάφερες κανείς δε ξέρει.

Ω αρχαία Ελλάδα...Ακρόπολη, Αφαία, Ποσειδώνα, Ολυμπία, Δίον, Δωδώνη...!

Ποια απάντηση να κρύβουν τα υπολείμματα σας, πάνω σ' αυτά στέκουμε, αλήθεια... Είμαι μικρή, ασήμαντη ίσως για να σταθώ μπροστά στις κολόνες που κτίσατε. Και να ευχαριστήσω για ό,τι μας αφήσατε είναι λίγο. Σας ξέφυγε μονάχα κάτι! Ίσως το ζητήσω απ' τους Δελφούς.

Βλέπεις, εμείς οι μοντέρνοι δεν έχουμε μαζί μας
τη θεά Συνέχεια, κι ο θεός Χρόνος πλανιέται μοναχός, μονότονος...

Οκτάνα...

«Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως:
«Μα τι θα πη Οκτάνα ;»

[...] Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή
και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται,
ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο,
κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα,
ο άγγελος Κυρίου εβόα.

Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα...


Αντρέας Εμπειρίκος

Φίλα με...

Τι πιο όμορφο σ' αυτή τη ζωή
Απ' την λάμψη των δικών σου ματιών
Τι πιο όμορφο και πιο λαμπερό
Σ' έναν κόσμο που φοβάται το φως

Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό
Απ' το πάθος των γλυκών σου φιλιών
Την ανάσα σου όταν νοιώθω καυτή
Στην φωτιά της μαθαίνω να ζω

Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με
Μες στο κορμί σου να κρυφτώ
Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με
Σ' ένα ταξίδι ερωτικό

Με το γέλιο σου νοιώθω πως ζω
Με το δάκρυ σου νοιώθω πως χάνομαι
Τι πιο όμορφο και πιο δυνατό
Απ' αυτό που για σένα αισθάνομαι

Η αλήθεια και το ψέμα εσύ
Κι όλα τα άλλα στον κόσμο κομμάτια
Τι πιο όμορφο πάνω στη γη
Απ' τα δικά μας ατέλειωτα βράδια

Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με
Μες στο κορμί σου να κρυφτώ
Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με
Σ' ένα ταξίδι ερωτικό

Σκέψεις, λέξεις, ενοχές...

Είναι στιγμές που ακροβατώ σε μια ζυγαριά που τη βαράνε λόγια, πράξεις...αφέλειες. Σε κάθε αντισταθμία και ταραχή.
Ποιανού το φταίξιμο, ποιανού το φτιάξιμο;
Σημάνω στον εαυτό μου να προσέχει, να μην πέφτει σε παγίδες με γυάλινες συμπόνοιες. Ένας φαύλος κοινωνικός κύκλος,
έυκολα σε χτυπά το κύμα του.
Άδεια από εμπιστοσύνη, κοιτώ ψηλά, είναι φορές που αυτό το μαύρο του ουρανού με ξεζουμίζει, έτσι απλά.
Καλύτερα. Δε θέλω άλλα αντίβαρα να με χτυπάνε, η νύκτα είναι έμπιστη. Βλέπει, διαβάζει με σιωπή και δεν παρερμηνεύει,
ούτε διαλαλεί..