Ζητείται ψυχή...

Τη μουσική τη λατρεύω. Μ' αρέσει να ανατρέχω στο παρελθόν, σ' ότι όμορφο κι αληθινό έχει απομείνει. Είναι φορές που η έκσταση τέτοιων τραγουδιών με υπερχειλίζει, τραγούδια με πάθος, πόνο, ψυχή... Πώς να διαδώσω στο καθολικό αυτή τη μαγεία; Πάσκισα χτες μ' αυτή τη σκέψη...

" Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ' την Πάφο ως την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς..."

"...να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου "

" Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, ο ουρανός δικός μου, κι η θάλασσα στα μέτρα μου...'

Άκαρπη η προσπάθεια για μετάφραση σ' άλλη γλώσσα... Ίσως η ψυχή να μη μπορεί να μεταμορφωθεί, να παραμένει ίδια, ακέραιη, αδιάλλακτη...

Όμορφη βραδιά...

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι
αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ,
στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά
για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα
να παραμερίζουν όλοι από τη φωτιά
που θα στέλνει το κορμί μας στο πρίμα βίστα.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που να κάνει άνω-κάτω τη λογική σου
θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου.

Μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νους μας απαγορεύει.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι
αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ,
στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει.

Μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νους μας απαγορεύει.


Χάρις Αλεξίου- Για ένα τανγκό

Νοσταλγίες...

Της αρέσει να βλέπει τις χρυσές σταγονίτσες, να χαϊδεύουν ζωηρά και παιχνιδιάρικα το κορμί της. Ότι έχει απομείνει επάνω της απ' την τελευταία βουτιά τώρα δραπετεύει γοργά... Κλείνει τα μάτια κι αφήνει τον καυτό ήλιο να τη διαπεράσει, τεντώνεται σινάμα, λες και ξεπλένει τις αμαρτίες της.
Για μια στιγμή σκέφτηκε πως σύντομα αυτό θα 'χει τελειώσει. Σε χρόνο μηδέν ένιωσε την καρδιά της να τρέχει σ' αγώνα δρόμου, να προλάβει το αύριο.
Σφάλισε ξανά τα δυο της μάτια απότομα, έριξε μια δόση δροσιάς κι αρμύρας στα πνεμόνια της, έγυρε το κεφάλι ναζιάρικα στον ήλιο και χαμογέλασε...

Εσύ πού πας...;

Μὴ γνοὐς ὁπόθεν ἦλθες οὐ μαθήσει ὅποι εἶ...

Ζήτησα να μεταφραστεί μια φράση στα αρχαία, με το πιο πάνω αποτέλεσμα... Ίσως του χαρίζει σοφία, ίσως καθηλώνει περισσότερο.. Η αλήθεια μ' αρέσει πολύ, γιατί σιχαίνομαι τους ξενομανείς!

Τι πάει να πει "Δεν μ'αρέσει η Κύπρος τη βαριέμαι!", "Κ*λονησί", "Μακάρι να φύγω από 'κεί! " ;;
Η απάντηση μου, αν τους απαντούσα δηλαδή, θα 'ναι εξίσου σκληρή για την ανατροφή, και τη στενομυαλία τους ! Έξυπνος άνθρωπος δεν είναι κάποιος που αντιλαμβάνεται καταστάσεις, είναι αυτός που αφού τις αντιληφθεί τις αντιμετωπίζει.

Κανείς δε ζει στο παράδεισο, όπου κι αν είναι, μα τουλάχιστο από σεβασμό για τον τόπο που ζω, δεν πρόκειται να ξεστομίσω τέτοια λόγια. Η ζωή δεν κρύβεται σε ουρανοξύστες και ηλεκτρονικά, είναι μπροστά μας, το πώς θα την πλάσει ο καθένας, δική του υπόθεση...

Τέλος, μεταφράζω στα νέα ελληνικά την αρχική φράση:

Αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, δεν ξέρεις πού πηγαίνεις...

Ή και στα λατινικά,

Si nescis unde venias, nescis quo adeas..

Αφιερωμένο...

Τα γιασεμάκια σου...

Η μυρωδιά τους θα σε ταξιδέψει, άλλοτε στο παρελθόν,σε κάποιο ξεχασμένο καλοκαίρι, πότε σ'ενα πιο όμορφο παρόν..

Τ' άσπρα τα χεράκια σου τα γιασεμάκια σου
στο λαιμό μου βάλανε θηλιά
Στο γκρεμό με ρίξανε αμάν με ρίξανε
γιατί καλέ τι έφταιξα

Όλο λέω πως θα φύγω
μα ποτέ δε ξεκινώ
Μια στιγμή μελώνεις λίγο
κι' όλα σου τα συγχωρώ...