Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι...

Μια πίστα από φώσφορο - Χάρις Αλεξίου

Στον αθάνατο εθνικό ηγέτη...

Σε σένα που πίστεψες και πολέμησες σαν επικός ήρωας για τα ιδανικά της πατρίδας,
που αδικήθηκες, κατηγορήθηκες, μα στάθηκες στο ύψος σου.
Είναι βαρύ το φορτίο, μα σου το ρίξανε, κι εσύ ανέβηκες μ' αυτό και νίκησες το Γολγοθά...Σε σένα που αρνήθηκες να υπογράψεις τη διάλυση της πατρίδας μας,
σε σένα που αγωνίστηκες για εμάς, το λαό.

Σε ένα σπάνιο, σύγχρονο ήρωα,
που η Ιστορία λανθασμένα επέλεξε να τερματίσει το νήμα της ζωής του,
μα ανεξίτηλα θα παραμείνουν στα βιβλία της το έργο και οι αιώνιες σου αλήθειες.

Είναι λίγες οι λέξεις και πολλά τα αισθήματα,
σε αποχαιρετώ με δέος, ταπείνωση κι ευγνωμοσύνη για όσα έκανες,
για αυτός που υπήρξες,

Σ' ευχαριστώ..!

Ελαφρύ να'ναι το χώμα που σε σκεπάζει αξιομακάριστε. Αιωνία σου η μνήμη...

"It's our ignorance that keeps us up to pace..."

Ύπουλος ο Δούρειος Ίππος της συνήθειας, κολοσσός μιας ρουτίνας που οδηγεί σ' αδιέξοδα, σαν να βλέπω ξανά την ίδια παλιά ταινία.
Κι ο χρόνος; Πάντα ακάθεκτος, τρέχει βιαστικός χαράζοντας τα χνάρια του στα πρόσωπα. Αυτές οι χαρακιές ξέρεις, σαν σωροί από αναμνήσεις σε κάθε αντικατοπτρισμό τους σε μεταφέρουν- σαν μηχανή του χρόνου - σε δάκρυα, γελοκλάματα και χαρές...

Είναι κι αυτό το μονότονο βουητό της τάξης, που στρώνει διάβα στα ξύπνια όνειρά μου...

Το εδώ πουθενά...

"....Σε θέλω πολύ
απόψε που όλα μικραίνουν
και οι ώρες πεθαίνουν
κοιτάζω το χρόνο που λιώνει

Να ρθεις να με βρεις
γιατί όλα σε θέλουν
σε θέλει και η νύχτα
σαν μέρα που λάμπει
και φέρνει τον κόσμο ξανά

Να ρθείς να με βρείς
γιατί δεν αντέχω ακόμα μιαν ώρα
χαρά δεν ζητώ και ούτε λύπη αντέχω
εσένα δεν έχω εδώ ..."

"άραγες να 'ναι η μοναξιά σ' όλους τους κόσμους ίδια;"

Χαίρε...

Χαίρε μεγάλε Δία με τους αητούς σου! Χαίρε και σ' αυτούς, που πέταξαν στα πέρατα της Γης,μέχρι να βρουν τον ομφαλό της στους Δελφούς.
Πώς τα κατάφερες κανείς δε ξέρει.

Ω αρχαία Ελλάδα...Ακρόπολη, Αφαία, Ποσειδώνα, Ολυμπία, Δίον, Δωδώνη...!

Ποια απάντηση να κρύβουν τα υπολείμματα σας, πάνω σ' αυτά στέκουμε, αλήθεια... Είμαι μικρή, ασήμαντη ίσως για να σταθώ μπροστά στις κολόνες που κτίσατε. Και να ευχαριστήσω για ό,τι μας αφήσατε είναι λίγο. Σας ξέφυγε μονάχα κάτι! Ίσως το ζητήσω απ' τους Δελφούς.

Βλέπεις, εμείς οι μοντέρνοι δεν έχουμε μαζί μας
τη θεά Συνέχεια, κι ο θεός Χρόνος πλανιέται μοναχός, μονότονος...

Οκτάνα...

«Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθή ευλόγως:
«Μα τι θα πη Οκτάνα ;»

[...] Οκτάνα θα πη παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πη δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πη αγάπη.
Οκτάνα θα πη παντού και πάντα καλωσύνη.
Οκτάνα θα πη η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή
και εις τα όργανα τα κατάλληλα με ορμήν το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται,
ή μάχεται, ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πη μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πη ό,τι στους ουρανούς και επί της γης ηκούετο,
κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα,
ο άγγελος Κυρίου εβόα.

Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πη, φίλοι μου, Οκτάνα...


Αντρέας Εμπειρίκος

Φίλα με...

Τι πιο όμορφο σ' αυτή τη ζωή
Απ' την λάμψη των δικών σου ματιών
Τι πιο όμορφο και πιο λαμπερό
Σ' έναν κόσμο που φοβάται το φως

Τι πιο όμορφο και πιο μαγικό
Απ' το πάθος των γλυκών σου φιλιών
Την ανάσα σου όταν νοιώθω καυτή
Στην φωτιά της μαθαίνω να ζω

Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με
Μες στο κορμί σου να κρυφτώ
Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με
Σ' ένα ταξίδι ερωτικό

Με το γέλιο σου νοιώθω πως ζω
Με το δάκρυ σου νοιώθω πως χάνομαι
Τι πιο όμορφο και πιο δυνατό
Απ' αυτό που για σένα αισθάνομαι

Η αλήθεια και το ψέμα εσύ
Κι όλα τα άλλα στον κόσμο κομμάτια
Τι πιο όμορφο πάνω στη γη
Απ' τα δικά μας ατέλειωτα βράδια

Φίλα με πάλι φίλα με αγκάλιασε με
Μες στο κορμί σου να κρυφτώ
Φίλα με πάλι φίλα με ξημέρωσέ με
Σ' ένα ταξίδι ερωτικό

Σκέψεις, λέξεις, ενοχές...

Είναι στιγμές που ακροβατώ σε μια ζυγαριά που τη βαράνε λόγια, πράξεις...αφέλειες. Σε κάθε αντισταθμία και ταραχή.
Ποιανού το φταίξιμο, ποιανού το φτιάξιμο;
Σημάνω στον εαυτό μου να προσέχει, να μην πέφτει σε παγίδες με γυάλινες συμπόνοιες. Ένας φαύλος κοινωνικός κύκλος,
έυκολα σε χτυπά το κύμα του.
Άδεια από εμπιστοσύνη, κοιτώ ψηλά, είναι φορές που αυτό το μαύρο του ουρανού με ξεζουμίζει, έτσι απλά.
Καλύτερα. Δε θέλω άλλα αντίβαρα να με χτυπάνε, η νύκτα είναι έμπιστη. Βλέπει, διαβάζει με σιωπή και δεν παρερμηνεύει,
ούτε διαλαλεί..

21 Οκτωβρίου...

21 Οκτωβρίου και δεν είσαι εδώ.. Πώς γίνεται μια μέρα τόσο όμορφη να λείπεις;
Μες τη δίνη της σύγχισης το μυαλό ταξιδεύει σε σκονισμένες συλλογές απ' τις εικόνες σου. Σαν αποσπάσματα ταινίας οι στιγμές που σ' έχω ζήσει, κι είναι όλες τόσο όμορφες... Μονάχα αυτές θυμάμαι, στ' ορκίζομαι μ' αναφιλητά.

Ίσως να 'μαι εγωίστρια που σε θέλω ακόμα εδώ, το ξέρω, αποκοιμηθήκες να γιάνεις την αρρώστια, ήταν τελικά το μόνο γιατρικό.

Σε πεθύμησα πολύ... είναι κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό...
Κλείδωσα μέσα μου το άρωμα σου, το βλέμμα, τις ιστορίες σου, το ξέρω..υπάρχεις ακόμα.

Αιωνία σου η μνήμη...

Corsica

Παραδεισένια η Μεσόγειος...

Corsica - Χρήστος Θηβαίος

Όμορφη λησμονιά...

...Τόσο στενά ήτανε λέει τα σοκάκια στην Πόλη, που μια φορά μια χανούμισσα καθότανε στο κατώφλι της πόρτας της και τα πόδια της άγγιζαν τον αντικρινό τον τοίχο. Περνά ένας τουλουμπατζής φορτωμένος με μια ντουλάπα στην πλάτη του και της φωνάζει:
- Βάρντα, χανούμ-εφέντη, σήκωσε τα πόδια σου!
- Σηκωσ'τα μου και πέρνα, του απαντά η τσαχπίνα η χανούμισσα.

Και γι' αυτό εκείνος ο δρόμος στην Πόλη λεγότανε "Οδός Σήκωσ' τα πόδια", που στα τούρκικα είναι: "Καλντιρμπατζάκ τζαντεσί"...


Λωξάντρα - Μαρία Ιορδανίδου

I dropped into a pile of regret...

Τρέξε...

Είχε μάθει να βλέπει τον κόσμο ως έχει, το σάπιο ήταν σάπιο, το ψέμα ψέμα. Άγνωστοι την καταδίκαζαν, "Είναι αρνητική..." έλεγαν.
Κι όμως, γυναίκα ντόπρα, δυναμική, αυθεντική, η κυρά ζωή την είχε εκπαιδεύσει σωστά στο χωριό. Είχε αυτό το θυμό όμως, κι αχαλίνωτη ειλικρίνεια που δεν αρέσει...
Τη θαύμαζα παρόλα αυτά,εγώ τη θαύμαζα.

"Τι πα να πει δε μιλιόμαστε μωρέ;! Κι αν αυτός πεθάνει αύριο κιόλας εγώ θα κουβαλώ το κρίμα του ;"

Μ' αυτό το μακάβριο κι αρνητικό σκεπτικό, δεν άφηνε ποτέ κουβέντα να αλλάζει κακότροπα στα ξένα αυτιά. Κι αν ξέφευγε κάτι, το ξεδιέλυνε προτού αφήσει σημάδι.

Οι ρυθμοί άλλαξαν όπως έλεγε, δεν υπάρχει ο χρόνος για χωρισμό από κανένα, το λίγο θα γίνει άπειρο...

Ζητείται ψυχή...

Τη μουσική τη λατρεύω. Μ' αρέσει να ανατρέχω στο παρελθόν, σ' ότι όμορφο κι αληθινό έχει απομείνει. Είναι φορές που η έκσταση τέτοιων τραγουδιών με υπερχειλίζει, τραγούδια με πάθος, πόνο, ψυχή... Πώς να διαδώσω στο καθολικό αυτή τη μαγεία; Πάσκισα χτες μ' αυτή τη σκέψη...

" Με τραγούδια και ζαφείρια
θα σου κάνω τα χατίρια
Μην πονάς
θα σου στείλω εγώ δελφίνια
απ' την Πάφο ως την Κερύνεια να γυρνάς
όλες του νησιού τις χάρες να φοράς
χελιδόνι, τη ζωή να τραγουδάς..."

"...να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου "

" Πώς να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου, ο ουρανός δικός μου, κι η θάλασσα στα μέτρα μου...'

Άκαρπη η προσπάθεια για μετάφραση σ' άλλη γλώσσα... Ίσως η ψυχή να μη μπορεί να μεταμορφωθεί, να παραμένει ίδια, ακέραιη, αδιάλλακτη...

Όμορφη βραδιά...

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι
αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ,
στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια βραδιά
για ρομαντικές φιγούρες πάνω στην πίστα
να παραμερίζουν όλοι από τη φωτιά
που θα στέλνει το κορμί μας στο πρίμα βίστα.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για μια ζημιά
που να κάνει άνω-κάτω τη λογική σου
θέλει τρέλα η ζωή μας και νοστιμιά
άμα θες να βρεις τις πύλες του παραδείσου.

Μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νους μας απαγορεύει.

Τα λεφτά μου όλα δίνω για ένα τανγκό
κι ένα άγγιγμά σου κάτω από το τραπέζι
αδιάφορα τριγύρω μου να κοιτώ,
στο γυμνό λαιμό μου το χέρι σου να παίζει.

Μια γυναίκα, ένας άντρας κι ένας θεός
ένας έρωτας θεός να μας σημαδεύει
να σου δίνω τα φιλιά στων κεριών το φως
και να παίρνω αυτά που ο νους μας απαγορεύει.


Χάρις Αλεξίου- Για ένα τανγκό

Νοσταλγίες...

Της αρέσει να βλέπει τις χρυσές σταγονίτσες, να χαϊδεύουν ζωηρά και παιχνιδιάρικα το κορμί της. Ότι έχει απομείνει επάνω της απ' την τελευταία βουτιά τώρα δραπετεύει γοργά... Κλείνει τα μάτια κι αφήνει τον καυτό ήλιο να τη διαπεράσει, τεντώνεται σινάμα, λες και ξεπλένει τις αμαρτίες της.
Για μια στιγμή σκέφτηκε πως σύντομα αυτό θα 'χει τελειώσει. Σε χρόνο μηδέν ένιωσε την καρδιά της να τρέχει σ' αγώνα δρόμου, να προλάβει το αύριο.
Σφάλισε ξανά τα δυο της μάτια απότομα, έριξε μια δόση δροσιάς κι αρμύρας στα πνεμόνια της, έγυρε το κεφάλι ναζιάρικα στον ήλιο και χαμογέλασε...

Εσύ πού πας...;

Μὴ γνοὐς ὁπόθεν ἦλθες οὐ μαθήσει ὅποι εἶ...

Ζήτησα να μεταφραστεί μια φράση στα αρχαία, με το πιο πάνω αποτέλεσμα... Ίσως του χαρίζει σοφία, ίσως καθηλώνει περισσότερο.. Η αλήθεια μ' αρέσει πολύ, γιατί σιχαίνομαι τους ξενομανείς!

Τι πάει να πει "Δεν μ'αρέσει η Κύπρος τη βαριέμαι!", "Κ*λονησί", "Μακάρι να φύγω από 'κεί! " ;;
Η απάντηση μου, αν τους απαντούσα δηλαδή, θα 'ναι εξίσου σκληρή για την ανατροφή, και τη στενομυαλία τους ! Έξυπνος άνθρωπος δεν είναι κάποιος που αντιλαμβάνεται καταστάσεις, είναι αυτός που αφού τις αντιληφθεί τις αντιμετωπίζει.

Κανείς δε ζει στο παράδεισο, όπου κι αν είναι, μα τουλάχιστο από σεβασμό για τον τόπο που ζω, δεν πρόκειται να ξεστομίσω τέτοια λόγια. Η ζωή δεν κρύβεται σε ουρανοξύστες και ηλεκτρονικά, είναι μπροστά μας, το πώς θα την πλάσει ο καθένας, δική του υπόθεση...

Τέλος, μεταφράζω στα νέα ελληνικά την αρχική φράση:

Αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, δεν ξέρεις πού πηγαίνεις...

Ή και στα λατινικά,

Si nescis unde venias, nescis quo adeas..

Αφιερωμένο...

Τα γιασεμάκια σου...

Η μυρωδιά τους θα σε ταξιδέψει, άλλοτε στο παρελθόν,σε κάποιο ξεχασμένο καλοκαίρι, πότε σ'ενα πιο όμορφο παρόν..

Τ' άσπρα τα χεράκια σου τα γιασεμάκια σου
στο λαιμό μου βάλανε θηλιά
Στο γκρεμό με ρίξανε αμάν με ρίξανε
γιατί καλέ τι έφταιξα

Όλο λέω πως θα φύγω
μα ποτέ δε ξεκινώ
Μια στιγμή μελώνεις λίγο
κι' όλα σου τα συγχωρώ...