Ανεκπλήρωτες προσδοκίες, σαν αμόνι δεμένο στο πόδι να με βουλιάζει στο βυθό του παράπονου.
Κάνε το καλό και ρίξ'το στο γυαλό. Με παρασύρει η ψυχολογία μου και ξεφεύγω από την κλασσική ερμηνεία του ρητού. Να το ρίξεις στο γυαλό, γιατί εκτίμηση δε θα 'χει. Δεν είναι η προσμονή μου για κάποιο αντάλλαγμα, είν' η απλή ανάγκη να νιώσεις την ελάχιστη εκτίμηση για τη δική σου ανιδιοτέλεια, τις θυσίες σου. Θυσία, σε πόσα μυαλά άραγε να υπάρχει ακόμη αυτή η λέξη. Πόσο πεινασμένη έμεινε αυτή η ανάγκη, σαν λύκος παραπονιάρης. Κι η ματαιότητα να με κοροϊδεύει, πως οι θυσίες για μένα, θα γίνουν μόνο από μένα...
Ρίξτο ...
