Σκέψεις, λέξεις, ενοχές...

Είναι στιγμές που ακροβατώ σε μια ζυγαριά που τη βαράνε λόγια, πράξεις...αφέλειες. Σε κάθε αντισταθμία και ταραχή.
Ποιανού το φταίξιμο, ποιανού το φτιάξιμο;
Σημάνω στον εαυτό μου να προσέχει, να μην πέφτει σε παγίδες με γυάλινες συμπόνοιες. Ένας φαύλος κοινωνικός κύκλος,
έυκολα σε χτυπά το κύμα του.
Άδεια από εμπιστοσύνη, κοιτώ ψηλά, είναι φορές που αυτό το μαύρο του ουρανού με ξεζουμίζει, έτσι απλά.
Καλύτερα. Δε θέλω άλλα αντίβαρα να με χτυπάνε, η νύκτα είναι έμπιστη. Βλέπει, διαβάζει με σιωπή και δεν παρερμηνεύει,
ούτε διαλαλεί..