Ύπουλος ο Δούρειος Ίππος της συνήθειας, κολοσσός μιας ρουτίνας που οδηγεί σ' αδιέξοδα, σαν να βλέπω ξανά την ίδια παλιά ταινία.
Κι ο χρόνος; Πάντα ακάθεκτος, τρέχει βιαστικός χαράζοντας τα χνάρια του στα πρόσωπα. Αυτές οι χαρακιές ξέρεις, σαν σωροί από αναμνήσεις σε κάθε αντικατοπτρισμό τους σε μεταφέρουν- σαν μηχανή του χρόνου - σε δάκρυα, γελοκλάματα και χαρές...
Είναι κι αυτό το μονότονο βουητό της τάξης, που στρώνει διάβα στα ξύπνια όνειρά μου...
No comments:
Post a Comment