21 Οκτωβρίου...

21 Οκτωβρίου και δεν είσαι εδώ.. Πώς γίνεται μια μέρα τόσο όμορφη να λείπεις;
Μες τη δίνη της σύγχισης το μυαλό ταξιδεύει σε σκονισμένες συλλογές απ' τις εικόνες σου. Σαν αποσπάσματα ταινίας οι στιγμές που σ' έχω ζήσει, κι είναι όλες τόσο όμορφες... Μονάχα αυτές θυμάμαι, στ' ορκίζομαι μ' αναφιλητά.

Ίσως να 'μαι εγωίστρια που σε θέλω ακόμα εδώ, το ξέρω, αποκοιμηθήκες να γιάνεις την αρρώστια, ήταν τελικά το μόνο γιατρικό.

Σε πεθύμησα πολύ... είναι κι αυτός ο κόμπος στο λαιμό...
Κλείδωσα μέσα μου το άρωμα σου, το βλέμμα, τις ιστορίες σου, το ξέρω..υπάρχεις ακόμα.

Αιωνία σου η μνήμη...